Maar beginnen doen we met heuglijk nieuws.
op zaterdag 21 september treden (traden) Brasil en Ruth in het huwelijk.
Al vele jaren verdedigt Brasil de kleuren van Hoekske sport. Het is dan ook normaal dat hij al heel wat lief en leed bij onze club mocht meemaken.
Veelal als verdediger stond hij bekend als de man die onnoemelijk veel opruimwerk leverde en een overbetrouwbare ploegmaat betekende voor
de andere teamgenoten.
Het is dan ook met het grootste plezier dat wij het paar alle geluk, alle vreugdeen wat dan ook, willen toewensen.
We vernemen trouwens dat zij inmiddels in de Brandstraat een vaste woningstek hebben opgebouwd en daardoor zijn onze gelukwensen dubbel gemeend.
Hopen wij nu maar dat Hoekske Sport nog overtalrijke jaren mag genieten van de man die zo oneindig veel voor groen-wit heeft betekent en nog kan betekenen.
Van harte geluk gewenst Ruth en Brasil, vanwege de ganse groen-witte gemeenschap.
Mei 1969
Al geruime tijd maakten we rondjes in de nabijheid van de Balense keiheuvel.
We wisten met zekerheid dat het voetbalveld van “Real Roth” hier ergens moest
te vinden zijn, maar waar juist? En de kleedkamers dan ? daarvoor moesten we toch
naar het clublokaal, dat we ook niet direct konden bespeuren. GSM???, nooit van gehoord!!!
Navraag doen dan maar. Een man, ijverig bezig in zijn voorhof, hielp ons uit de
problemen en precies op tijd kwamen we ter bestemming.
Na het aantrekken van onze groene sportuitrusting, volgden we de plaatselijke
spelers, die ons naar het voetbalveld op sleeptouw namen.
Het zou niet de laatste keer zijn dat we moesten zoeken naar een veld of clublokaal
van bestemming. En omdat Balense clubs geregeld moesten worden bezocht,
zorgde het zoeken soms wel meer voor tijdverlies.
En die Balense clubs waren talrijk. Al dient gezegd dat door bepaalde omstandigheden
sommigen onder hen intussen in de vergeethoek zijn geraakt.
Het tegendeel is echter waar voor de club die hetzelfde tijdstip als groen-wit het
levenslicht zag. Gerheide (de volledige naam is “Voorwaarts Gerheide”,) trad eveneens
als wij voor de eerste maal in competitie in 1968. Het zou direct een schot in de roos
zijn. Niet alleen werd promotie naar eerste afdeling afgedwongen maar geen enkel
ander team slaagde er in om meer doelpunten aan te tekenen dan de geel-zwarten.
Voor hen die interesse hebben in de Balense historie. Er werd toen nog niet gespeeld
op het huidige terrein aan de kapel, maar aan de andere kant van de baan naar de
Keiheuvel, waar nu een watertoren is neergepoot.
Of de verhuis naar het nieuwe terrein vlekkeloos is verlopen, weten we niet maar wel
herinneren we ons een gevaarlijke parkeerplaats vlak naast het veld. Mogelijk had er
In een vroegere periode een huis of iets dergelijks gestaan en werden de putten die
waarschijnlijk gediend hadden voor het opvangen van “vloeistoffen”, zoals mest of
regenwater, niet gedempt. Het was dan ook niet zonder risico om de auto op die
plek tijdens de match te stallen.
Overigens werd het voor Vw Gerheide een verloop van hoogten en laagten.
Wel is de vereniging één van de langst verblijvende in onze arbeidersvoetbal. Samen met
groen-wit trouwens. Het is dan ook niet abnormaal dat we ze geregeld zouden tegenkomen.
Ook de groen-witte invalllers kregen Gerheide dikwijls als tegenstander. Zelfs nummer drie
liet zich niet onbetuigd. In haar eerste jaar kreeg nummer 3 zelfs de kans om mits een zege tegen de
Balenaars, onmiddellijk het hoogste schavot te betreden. Een jammerlijke fout in de groen-witte
defensie besliste er echter anders over en weg de hoogste trap. Niettemin was dit eerste
jaar van de jonge nummer drie zeer succesvol geweest (zie foto).
Op een boogscheut van “Voorwaarts” hadden we intussen het veld van Real Roth teruggevonden.
Vanzelfsprekend worden de activiteiten van de besproken clubs in een groen-wit daglicht
gezet en in dit verband kregen we ooit een ferme opdoffer te verwerken. In 1972 van de vorige eeuw
was ons eerste elftal in een spannende strijd gewikkeld met het Lommelse Motorclub.
De kampioenstitel leek ons echt haalbaar maar Real stak er een triestig stokje voor.
In volle euforie hadden we een helse voetbaltoeter in mekaar gestoken en die zou zeker
zorgen voor een zege tegen Real, waarbij die titel alsmaar dichter kwam. Jammerlijk genoeg
trokken de Balenaars van het bezoekende toeterlawaai geen snars aan en bezorgden ze ons
een bittere pil. De titel mocht voor enkele jaren in de diepvries. Menig groen-witte fan moest
enkele dagen bekomen van de gemiste kans op een eerste kampioenenglorie.
Enkele jaren later probeerde Real het bij een bevriende bond om toch nadien terug te keren.
Intussen verdwenen ze niettemin van onze kalenders.
Ook onze invallers werden meermaals met Real geconfronteerd. De laatste confrontatie zou
echter voor onze B- kleuren de mooiste zijn. In de laatste match van 1979 gaven ze de Balense
bezoeker het nakijken en dat bleek voldoende voor een allereerste triomf voor onze invallers.
En we blijven nog een beetje in de nabijheid van de Keiheuvel en we maken de verplaatsing naar
Soef. Dit elftal zou ons vooral parten spelen in de periode vóór groen-wit aan de vele triomfen
begon. Samen met Tempo boys (Ginderbuiten) hielden ze ons enkele jaartjes verwijderd van
plek één of twee, maar uiteindelijk lukte het groen-wit toch om beide clubs het nakijken te geven en
stonden we klaar om een eerste lange succesreeks aan te vangen.
Soef bleef wat verweesd achter en inmiddels verdwenen ze voorgoed uit de competities.
Op de enkele bevliegingen van Gerheide na, werden de prestaties van de drie voornoemde teams
niet echt spectaculair en vonden we ze maar weinig terug in eerste afdeling, waar ze aanvankelijk toch wel hun sporen hadden verdiend.
Dicht bij het veld van Soef, ligt het terrein van Van Broekhoven. Vooral nummer twee kende
enkele confrontaties met de wegenbouwers. Echt meedingen voor titels was aan hen niet
besteed maar toch deden ze het, vooral de laatste jaren, niet zo slecht.
Een verdere opsomming van de Balense elftallen is geen eenvoudige opgave.
Menige club probeerde het wel maar zagen de inspanningen volledig verdwijnen.
Denken we maar aan elftallen als “Cools”, “Berg Sport”, Dijk Sport,
Kruger (ooit nog bekerfinalist), B5 (B staat voor “brug”) en misschien zijn we er wel andere vergeten .
Nog echter niet vergeten is “Schoorhei”, toch wel een team dat al vele competities heeft
meegemaakt, en ooit nog een titel binnen rijfde.
Natuurlijk waren er ook de elftallen uit de Belgische voetbalbond en die waren er ook veelvuldig.
Op kop Wezel maar verder ook teams als Rosselaar, Rijsberg, RSV en nog andere. Ook menigeen
onder hen is intussen verdwenen.
Maar verdwenen of niet. De voetballeute spreekt boekdelen in de streek waar nog zovele andere sporten hoogtij vieren. Denk maar aan de motorcrossen in het Keiheuvelse zand, met Jago Geerts
en zeker ook de gebroeders Sylvain en Eric Geboers. Ook de wielersport viert er hoogtij met destijds
Tom Boonen (nu wel woonachtig in Mol). Belangrijk in de streek is ook het vliegveld dat vele
sportievelingen het Balense luchtruim in jaagt.
Het zal dus niet overdreven zijn om onze buurgemeente een extra sportieve plek te geven.
Op de foto : Hoekske Sport nummer 3 (vice-kampioen 1978). Toch een grijs tintje rond het
prentje want niet minder dan vijf aanhangers zijn inmiddels voor eeuwig van groen-wit
weggerukt.
Achterste rij (van links naar rechts) : Frans Vreys (afgevaardigde), Ray Mens, Emin Yildirim,
Herman Van Baelen, Roger Vreys, Alois Hens, Cis Dierckx, Luc Maes, Jef Moelans (+), afgevaardigde, en Jean Cuypers (+), bestuurslid. Onderaan Luc Peeters (+), Eddy Vos (+), Zjein Geerts, François Curinckx (+) en Gino VanHoof.
